آئین مستان

سیزده ساله گلی بود زگلزار حسن

چشم شهلاش چنان چشم گوهر بار حسن

هر که براو نظر افکند،خدا می داند

شد دلش سوخته ی عشق شرر بار حسن

عاشق اویم و با دست غمش می خواهم

که روم پای سردار حسن

آنچنان بوی پدر داشت که زینب

زتماشای جمالش شده بیمار حسن

حالیا آمده تا اینکه شود هیمنه ی کار حسن

گرم شد دردل آن معرکه بازار حسن

او مگر کیست رخش ماه شب تارحسن

سیزده سال زمین دور قدش گردیده

سیزده سال زمان صورت ماهش دیده

سیزده سال به خورشید صفا بخشیده

سیزده سال حسین بن علی روی مهش بوسیده

سیزده سال دل از دست حرم دزدیده

سیزده سال به دنبال علمدار مریدانه دویده

و ازاو طرز سرودست زدن در وسط معرکه ها را دیده

سیزه سال ملایک زخودش پرسیده

چه کسی ماه تر از روی دل آرای گل نجمه به عالم دیده

سیزده سال خودش را به براکبر لیلا دیده

سیزده سال سحر منتظر یک سحر چشمانش

سیزده سال قمر در قدح چشمانش

سیزده سال فلک چرخ زده دور سرچشمانش

سیزده سال سمک تشنه لب پلک تر چشمانش

سیزده سال ملایک  همه دلباخته و دعواشان به سریک نظر چشمانش

کاش میشد که شوم کشته ی تدبیر و قضا و قدر چشمانش

ما چه دانیم وچه گوییم و چه خواهیم ازاو  این همان است

که یحیی ویمیت است تب پر شرر چشمانش

حربه ی قتل جهانیست نهان زیر سرچشمانش

وای اگر تیغ کشد از کمر چشمانش

عالمی پر شود از کشته بی بال و پر ودست وسرچشمانش

حالیا آمده تا جانب میدان برود دیدن  جانان برود

آمده رخصت میدان زعمو کرده طلب با دل پر زتب

با وجودی پر تب  بی  زره و خود ندار

بسته برچهره خود نیمه عمامه که با صورت پنهان برود

بسته شمشیر عمو را به کمر با لب عطشان دل سوزان برود

اشک ریزان زقفا عمه  عمو محو عبور پر شورش گوییا جان زتن خسرو خوبان برود

گفت ارباب هم اکنون  همه ی کفر به یک سو و به جنگش همه ایمان برود

با صدای ملکوتی رسایی قاسم ، آمد و در وسط معرکه سرداد،ندایی قاسم

که منم عشق حسن سبط علی شیرخدا

لا فتی الا علی لاسیف الا ذوالفقار

که منم عشق حسن سبط علی شیرخدا

کرد هنگامه به پای قاسم،زیرلب داشت نوایی قاسم

داشت چون اکبر لیلا ،به سرش شوق رهایی قاسم

ازرق شامی بی ریشه فرستاد،به جنگ پسرفاطمه یک یک  پسرانش

که همه با لب شمشیر یل نجمه فتادند

خودش امد و با ضربه قاسم  به درک رفت

صدای همه ی خیمه به تکبیر به پاخواست ازاین رزم تماشایی قاسم

لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار

نگهان از همه سو سنگ به سوی گل سرخ حسن آمد

و یك ضربه ی شمشیر به فرقش

و یك نیزه لب تشنه برآورد سر از سینه ی غوغایی قاسم

فتاد از فرس و از نفس افتاد  میان قفس دشمن و فریاد برآورد

عمو جان به ره عشق تو كرده است فدایی قاسم

چاره ساز همه ی عالم امكان،بخدا لرزه فتاده به جانش

رفته از دست توانش،و همی تازه شده داغ جوانش

هر چه می گشت نمی جست نشانش

با دل بشكسته صدا زد كه كجایی قاسم

گرمای خورشید، رنگ تو پریده

چرا کسی یه قطره آب به تو نمیده؟

 ای عزیزم مادر تو به خدا شیر نداره

 قحط آبه، هی میخونم کاشکی بارون بباره

 ای وای، داره میسوزه جگر

یکمی صبر کن پسرم

برگرده سقای حرم

 ای وای، علی علی...

با یک دل خسته، اشکای پیوسته

رقیه روبروی گهوارت نشسته

 برای تو نگرونن همه توی قافله

 تا تو رو از من بگیره، نقشه داره حرمله

 ای وای، زخمی میشه حنجر تو

میشه بریده سر تو

دق میکنه مادر تو

 ای وای، علی علی...

بست روی سر عمامه پیغمبر را

رفت تا بلکه پشیمان بکند لشکر را

من به مهمانی تان سوی شما آمده‌ام

یادتان نیست نوشتید بیا؟ آمده‌ام

نوشتید بیا کوه فراهم کردیم؟

پشت تو لشکر انبوه فراهم کردیم

ننوشتید زمینها همه حاصلخیزند؟

باغهامان همه دور از نفس پاییزند

ننوشتید که ما در دلمان غم داریم

در فراوانی این فصل تو را کم داریم

ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه

نامه نامه لک لبیک اباعبدالله

حرف هاتان همه از ریشه و بن و باطل بود

چشمه هاتان همگی از ده بالا گل بود

باز در آینه، کوفی صفتان رخ دادند

آیه‌ها را همه با هلهله پاسخ دادند

نیست از چهره آیینه کسی شرمنده

که شکم ها همه از مال حرام آکنده

بی‌گمان در صدف خالی شان دری نیست

بین این لشکر وامانده دگر حری نیست

بی وفایی به رگ و ریشه ی آن مردم بود

قیمت یوسف زهرا دو سه مَن گندم بود

آی مردم پسر فاطمه یاری می‌خواست

فقط از آن همه یک پاسخ آری می خواست

چه بگویم به شما هست زبانم قاصر

دشت لبریز شد از جمله ی هل من ناصر

در سکوتی که همه ملک عدم را برداشت

ناگهان کودک شش ماهه علم را برداشت

همه دیدند که در دشت هماوردی نیست

غیر آن کودک گهواره نشین مردی نیست

آیه آیه رجز گریه تلاوت می کرد

با همان گریه ی خود غسل شهادت می کرد

گاه در معرکه آن کار دگر باید کرد

گریه برنده تر از تیغ عمل خواهد کرد

عمق این مرثیه را مشک و علم می دانند

داستان را همه ی اهل حرم می دانند

بعد عباس دگر آب سراب است سراب

غیر آن اشک که در چشم رباب است رباب

مرغِ در بین قفس این در و آن در می‌زد

هی از این خیمه به آن خیمه زنی سر می زد

آه بانو چه کسی حال تو را می فهمد؟

علی از فرط عطش سوخت خدا می فهمد

می رسد ناله آن مادر عاشورایی

زیر لب زمزمه دارد پسرم لالایی

کمی آرام که صحرا پر گرگ است علی

و خدای من و تو نیز بزرگ است علی

کودک من به سلامت سفرت آهسته

می‌روی زیر عبای پدرت آهسته

پسرم شادی این قوم فراهم نشود

تاری از موی حسین بن علی کم نشود

تیر حس کردی اگر سوی پدر می‌آید

کار از دست تو از حلق تو بر می‌آید

خطری بود اگر، چاره خودت پیدا کن

قد بکش حنجره‌ات را سپر بابا کن

این غصه ات بالاترین داغ محرم

شرمنده ی خشکی لبهای تو زمزم

با گریه پاسخ داده ای هل من مُعینت

کوچک ترین قربانی صحرای ماتم

از تارو پوده حنجره پاشیده ی تو

قاب ضریح حاجت عیسی ابن مریم

مردی شدی تا روبروی تیغ رفتی

هرگز ندیده بودمت اینقدر محکم

شاید برای استقامت دیر باشد

بد جور دارد میرسد تیر مُسمم

شکل گلویت را عوض کرده است این تیر

چیزی نمانده از تو جز یک طرح مبهم

گهواره ی خالی و پژواک صدایت

دارد هلاکم میکند آهنگ این غم

لالایی آرام مادر تا أبد شد

موسیقی سینه زنی ها زیر پرچم

برپای این پرچم تمامی گریه کردم

عیسی، سلیمان، نوح، موسی، شیث و آدم

آه نفس گیر من

اشک سرازیر من

کودک بی شیر من

یاس سپیدم،یار شهیدم

خون تو بر عرش خدا زینت

نشونه ی اوج غم و غربت

رفتی ولی کسی نداد آبت

خیمه چه غوغاست

محشر کبراست

خنده ی آخر، آتیش زده بر

وجود بابا، ای گل پرپر

لالایی اصغر....

ای گل پژمرده ام

تیر جَفا خورده ام

از غمت آزرده ام

غنچه ی نایاب

تشنه ی بی تاب

از غم تو میلرزه زانویم

چگونه به مادر تو گویم

که جون داده نوگل شب بویم

برای إسلام، جلوی چشمام

ای سر بریده، گلو دریده

تو موج گرمت خونا رمیده

لالایی اصغر....

منت به من نهادی

دست مرا گرفتی

 بایک اشاره از من

 هست مرا گرفتی

بار گنه به دوشم

می گویم و خموشم

آید صدای اصغر

از خیمه ها بگوشم

خجلت کشم هماره

از بلبل مدینه

 گر تو کنی نگاهم

 می بخشدم سکینه

من قلب زینبت را

در این سفر شکستم

 رو در رویت ستادم

ره بر روی تو بستم

من حر بی پناهم

محتاج یک نگاهم

ای مظهر الهی

بر حر خود نگاهی

 اشک دودیده ام را

 آورده ام گواهی

ریزد سرشت خجلت

 پیوسته از دو عینم

عالم همه بدانند

 من کشته ی حسینم